Μεγάλες διαπιστώσεις

Οι καφετέριες το 'χουνε γαμήσει με τις τηλεοράσεις
Τι διάολο, με το στρέμα τις αγοράζουν; Πάω με τα φιλαράκια να πιούμε μια καφεδιά και να αναλύσουμε σαν άνθρωποι ποιος έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κόλλησε έρπη από το χθεσβραδινό κωλόμπαρο. Δε χρειάζεται να νιώθω λες και θα μου πάρει συνέντευξη ο Αρχιτέκτονας απ' το Matrix Reloaded! Σε όποια κατεύθυνση κι αν κοιτάξω, βλέπω 25 οθόνες να παίζουν ταυτόχρονα μπάλα, μπάσκετ, nova cinema, E! Entertainment News (που δεν είναι ούτε enterntainment, ούτε news), γκολφ, fashion TV και Mythbusters! Ε! ΜΑΛΑΚΕΣ! Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά τηλεόραση έχουμε και σπίτια μας! Δεν τις χρειαζόμαστε ΚΑΙ εδώ!!!

Το χειρότερο είναι όταν βάζουν MTV ή MAD χωρίς ήχο, λες και όλοι θέλουμε να μάθουμε τι χρώμα έβαψε τις μουνότριχές της η Rihanna αυτό το μήνα. Ψέμματα. Το χειρότερο μακράν είναι όταν βάζουν SNOOKER! Μπράβο καφετέρια που έβαλες Snooker. Χτύπησες την απόλυτη φλέβα χρυσού: τα τέσσερα άτομα στον πλανήτη που για να απολαύσουν τον αγαπημένο τους αγώνα snooker θα βγουν απ' το σπίτι τους, θα πάρουν το αμάξι μέχρι το κέντρο, θα ψάξουν μισή ώρα για πάρκινγκ, θα κάτσουν σε άβολες καρέκλες και θα δουν το παιχνίδι υπό την μουσική υπόκρουση του ετοιματζίδικου CD του Kiss FM στα 3.000.000 ντεσιμπέλ. $ $ $ CHI-CHING! $ $ $

Κάποιος πρέπει να αναλάβει να σκοτώσει αυτούς εδώ τους ντενεκέδες:

Ήταν αστείο για περίπου 3 δευτερόλεπτα, πριν από καμιά δεκαετία που το έκανε εκείνος ο ροζούλης. Και αυτός είχε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να τρέχει γυμνός. Τώρα είναι λες και βγαίνουν από δεξαμενές κλωνοποίησης. Γαμημένοι attention whores! Πώς θα σας φαινόταν αν κάθε μέρα έσκαγε ο Messi στη δικιά σας δουλειά;

Γι' αυτό ξεκολλάτε απ' το χορτάρι κι αφήστε μας να δούμε μπάλα. Κανένας δεν διασκεδάζει πλέον με τη μαλακία σας! Φάλαγγα, εκτέλεση με ξιφολόγχη στον κρόταφο και μετά όλοι σε ομαδικό τάφο στο κέντρο του Camp Nou! 

Κάποια στιγμή, κάπου στον κόσμο, κάποιος έχεζε επί πληρωμή

Τι εννοώ: Ας κοιτάξουμε λίγο την ιστορία του χεσίματος. Μέχρι πολύ πρόσφατα, γινόταν σε κάποιο λιβάδι, κάποιο ρυάκι ή στην καλύτερη σε ένα λουτρό Ρωμαϊκού τύπου. Ξαφνικά έρχεται στη ζωή μας η τουαλέτα, είτε τουρκική είτε κανονική και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η διαδικασία της σκατοπαραγωγής αποκτά δικό της δωμάτιο στο σπίτι. Αρχικά, για να ξεφορτωθείς τα κακά πνεύματα από τη λεκάνη, πετούσες νερό με κουβά ή χρησιμοποιούσες μια απλή βάνα. Το μοντέρνο καζανάκι επινοήθηκε αργότερα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο χι-ψι τεχνικός που είχε αναλάβει να σχεδιάσει και να τεστάρει το καζανάκι της χι-ψι εταιρείας, έπρεπε κάποια στιγμή να καθορίσει πόσο μεγάλο θα είναι το δοχείο του. Επομένως, θα έπρεπε να κρατάει το σκατό του κάθε βράδυ και να κάνει υπομονή μέχρι το επόμενο πρωί που θα πήγαινε στο εργαστήριο για να το "ξοδέψει" σε δοκιμή. Άρα, κάποια στιγμή, κάπου στον κόσμο, κάποιος έχεζε επί πληρωμή.

Το 98% των Ελλήνων είναι δυσλεξικοί
Δεν εξηγείται αλλιώς το τονάζ μαργαριταριών που βγαίνει κάθε μέρα απ΄ το ελληνικό ίντερνετ. Για τελευταία φορά:

ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ, ΜΕ ΑΛΦΑ ΓΙΩΤΑ!

ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ, ΜΕ ΕΨΙΛΟΝ!

Τίποτα δεν "γίνετε", ούτε "φαίνετε" και εσείς δεν "γίνεσται" ούτε "φαίνεσται". Και είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για σύμπτωση, αλλά κάθε φορά που το μάτι μου βγαίνει και κυλάει στην άλλη άκρη του δωματίου από τέτοια λάθη, τα χειρότερα γράφονται από κάτι μαλακισμένα εθνίκια του καναπέ που γκρινιάζουν για το πόσο ανώτερος είναι ο Έλλιν και πόσω η χόρα μαστίζετε από λαθρωμετανάστες. Γεια σου ρε Έλλην με το μαέστρικο κουμάντο σου στη γλώσσα! Καλύτερα να μην γράφεις για το ποιος είναι αληθινός Έλληνας και ποιος όχι, ειδικά όταν η ορθογραφία σου θυμίζει χαρτονένια πινακίδα ζητιάνου.


Η τεχνολογία είναι πλέον επίσημα σε λάθος χέρια
Ο Jeff Goldblum είχε πει κάτι πολύ σοφό. "Η τεχνολογία είναι σαν μια πολεμική τέχνη. Αν δεν την μάθεις σωστά από την αρχή, καταλήγεις να τη χρησιμοποιείς σαν παιδάκι που κρατάει γεμάτο πιστόλι". Και μετά ήρθε ένας Τυραννόσαυρος και του γάμησε τα πέταλα. Πουθενά δεν φαίνεται καλύτερα αυτό το ηθικό δίδαγμα από τη χρήση του ίντερνετ. Κάποιοι εδώ μέσα ξεκινήσαμε το νετ από το '98-'99, το ζήσαμε σε όλα του τα στάδια και ωριμάσαμε παρέα με την τεχνολογία. Φροντίσαμε να βγάλουμε το άχτι μας για καραγκιοζιλίκι όταν το ίντερνετ μύριζε ακόμα την ξινίλα της εφηβείας, ψαρώνοντας πούστηδες στο mIRC και κατεβάζοντας αστεία βίντεο. Ω ναι. Κάποτε, για να δεις ένα αστείο κλιπάκι, έπρεπε ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΖΕΙΣ για κανα τέταρτο! Αυτό μας έκανε πολύ επιλεκτικούς με το τι θα εμφανιζόταν στην οθόνη μας και κρατούσε τα στάνταρ ψηλά. Τώρα όμως...

Σημειωτέον: αυτό το φραντζωτό αρχίδι που κοπανιέται σαν τον επιληπτικό επειδή δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας πρόθυμος αρκούδος να τρυγήσει το κορμί του, δεν είναι κανένας περιθωριακός τσιμπουκλής που όλοι χλευάζουν ή ακόμα καλύτερα, δέρνουν. Ο Freeeeeeed έχει ένα από τα top rated κανάλια στο YouTube! Γαμώ τα internet memes! Και γαμώ τους τύπους που βάζουν καρτούν αντί για φωτογραφία στο Facebook. "FACEbook", μαλάκα! Το λέει και στο όνομα! Και σταμάτα να κάνεις Like το ίδιο σου το post! Και ψόφα!

Φίλοι gamers, την πουτσίσαμε!

Έστω ότι γνωρίζεις 3 αδέρφια. Το πρώτο είναι 26 χρονών, το δεύτερο 24 και το τρίτο είναι 8. Τι συμπεραίνεις αμέσως για το τρίτο; "Σπασμένη καπότα", φυσικά. Ε, πριν από μερικές μέρες είδα την ηλεκτρονική εκδοχή του φαινομένου της σπασμένης καπότας, με τη μορφή του Playstation Move και του Xbox Kinect. Kinect!!! Nα τι παθαίνεις όταν αφήνεις λευκούς να χειριστούν την αγγλική αργκό. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία και τον (ατυχή κατ' εμέ) θρίαμβο του Nintendo Wii, οι 2 αντίπαλες εταιρίες ξύπνησαν και αποφάσισαν να ενσωματώσουν την ιδέα του motion control και στις δικές τους κονσόλες. Και εδώ έγκειται η καταστροφή του gaming!

Όπως θα καταθέσουν πολλοί τακτικοί αναγνώστες του faeenamalaka, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα το Wii. Είμαι βέβαιος ότι πολλές γκόμενες, γέροι, νοικοκυρές και βρέφη το βρίσκουν πιο διασκεδαστικό από τις μέχρι τώρα οικιακές ψυχαγωγίες τους (κέντημα, καζαμίας, ανάγνωση απορρυπαντικών την ώρα του χεσίματος, γκρίνια για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ) και σίγουρα είναι ένα καλό μέσο για να εισάγει περισσότερους ανθρώπους στο gaming. Αλλά εγώ συγκεκριμένα προτιμώ να καταπιώ θερμίτη, παρά να σπαταλήσω τη ζωάρα μου κάνοντας το YMCA μες στη μέση του σαλονιού μου. Δεν έχω θέμα με τα casual παιχνίδια, ούτε ανήκω στην Άρια Φυλή των PC Gamers που θεωρούν τις κονσόλες μια τιποτένια ενασχόληση για βρώμικους χωριάτες. Το πρόβλημά μου με το Wii είναι ότι χτίστηκε γύρω από μια τεχνολογία που δε δουλεύει και μάλιστα σε δύο επίπεδα.

Το πρώτο επίπεδο είναι καθαρά τεχνικό και έχει να κάνει με την έλλειψη ανταπόκρισης του χειριστηρίου. Όταν παίζεις ξιφομαχία για 2 μήνες, προσπαθώντας να τελειοποιήσεις την τεχνική σου και ξαφνικά έρχεται ο νουμπάς και σε ξεσκίζει κουνώντας το μαρκούτσι λες και τον ζώνει ένα σμήνος μέλισσες, τότε η κονσόλα σου έχει σαφές πρόβλημα σχεδιασμού. Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με το πόσο σε τραβάει ένα παιχνίδι μέσα του και σε κάνει μέρος του κόσμου του. Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στο παιχνίδι που το μυαλό σου κάνει ένα "κλικ" και υπερβαίνει το χειριστήριο. Όσοι έχουν παίξει God Of War ξέρουν τι εννοώ. Από ένα σημείο και μετά δεν πατάς Χ, Υ, τρίγωνο ή κύκλο, αλλά "κάνεις πάσα" ή "ρίχνεις κλωτσιά" ή "αλλάζεις γεμιστήρα". Το φαινόμενο αυτό λέγεται game immersion και οι καλοί σχεδιαστές ξέρουν πώς να το πετυχαίνουν εδώ και δεκαετίες, χωρίς καμιά βοήθεια από motion controlers. Και εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που έχασε η Nintendo. Όταν χρησιμοποιείς το Wii controller για να σκοτώσεις ζόμπι, αλλά κάθε 3 δευτερόλεπτα πρέπει να κοιτάς γύρω σου για να μη φας τα μούτρα σου και να μην κάνεις το σαλόνι σου πουτάνα, το immersion έχει πάει περίπατο.

Παρακάτω βλέπουμε ένα τυπικό παράδειγμα αυτού που οι σχεδιαστές αποκαλούν immersion breaking moment, γνωστό και με τον τεχνικό όρο:

WII FAIL!

Σε μια κονσόλα, το hardware πρέπει να είναι ένα απλό εργαλείο, κι όχι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο θα χτίζεται με τη βία το software! Γι' αυτό και οι περισσότεροι και οι πιο επιτυχημένοι τίτλοι στο Wii είναι casual games με απλά, "γεωμετρικά" γραφικά και χωρίς ιδιαίτερα κίνητρα τερματισμού. Εδώ έγκειται το θεματάκι μου με το Wii. Τα παιχνίδια του είναι ρηχά, κακοσχεδιασμένα και δε θα μπορούσαν να σταθούν από μόνα τους ούτε δευτερόλεπτο χωρίς το motion control. Σόρι, αλλά αυτό δεν είναι κονσόλα 7ης γενιάς. Είναι ένα απλό γκατζετάκι. Μια περίπλοκη ηλεκτρονική έκδοση αυτού εδώ:

"ΟΚ Mikeius. Δεν γουστάρεις το Wii. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ!!! Αλλά πού κολλάνε όλα αυτά με την επερχόμενη καταστροφή του gaming που τσαμπούναγες στην αρχη;" ΣΚΑΣΕ ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ ΤΡΟΛ! Τώρα φτάνω κι εκεί.

Τώρα που η Sony και η Microsoft μπήκαν στα χωράφια του motion control, η αποτυχία τους είναι εξασφαλισμένη για τους εξής δύο λόγους. Πρώτον: όσοι γουστάρουν casual games και motion control δεν πρόκειται να αγοράσουν PS Move και Kinect (μπλεεεεεερκ!), διότι έχουν ήδη Wii και τους ικανοποιεί απόλυτα. Καλώς ή κακώς, η Nintendo έχει 4 χρόνια προβάδισμα στον τομέα και ξέρει να παρέχει στο κοινό της αυτό που ζητάει. Δεύτερον: η στροφή από casual σε hardcore τίτλους δεν πρόκειται να προσελκύσει κανέναν σοβαρό gamer. Έχουμε το χειριστήριό μας, το γουστάρουμε, μας καλύπτει μια χαρά από την εποχή του SNES και δεν έχουμε σκοπό να το αφήσουμε κάτω για να κάνουμε τις μπαλαρίνες από το Cirque Du Soleil μπροστά απ' την τηλεόραση σαν τους υπόλοιπους Wii-fags!

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γι' αυτό που λέω από το training video του "The Fight: Lights Out" για το PS move. Ξεκινάει το παιχνίδι και σκάει μύτη ο εκπαιδευτής σου:

"Τι λες τώρα;!; Ο MACHETTE θα με μάθει να ρίχνω μπουκέτα; OMFG AWESOME!!!1!... Δε βλέπω την ώρα να ξεκ..."

"....LAAAAAAAAME ! ! !"

Όταν τα χειριστήρια του move κάνουν ακόμα και τον Danny Trejo να φαίνεται γιωτάς, φανταστείτε πώς αισθάνεται ο μέσος hardcore gamer όταν τα βαστάει.

Το πρόβλημα είναι ότι για να γίνει ένα παιχνίδι τη σήμερον ημέρα, χρειάζονται λεφτά. ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ! Όταν η Sony και η Microsoft μπήκαν στο χορό του motion control, δεν μπήκαν για πλάκα, ούτε για πειραματισμό. Έκαναν μια σοβαρή επένδυση που δεν έχουν σκοπό να αφήσουν να πάει στράφι με το πρώτο σημάδι αποτυχίας (πχ τον Machette να κρατάει δυο χρωματιστούς δονητές με το λογότυπο του playstation). Αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα χρόνια, οι κατασκευαστές θα ρίχνουν λεφτά στο ένα καταδικασμένο παιχνίδι μετά το άλλο, με αποτέλεσμα να στερούνται χρηματοδότηση φιλόδοξοι και πρωτότυποι τίτλοι. Χώρια που η επόμενη γενιά κονσόλας μόλις έφαγε μεγαλοπρεπέστατο άκυρο στη μούρη. Αν νομίζατε ότι τα games των τελευταίων 5-6 χρόνων περιορίζονται σε sequel και remake ενός FPS με τον σκληροτράχηλο αξύριστο διαστημο-κομάντο νούμερο 100.000, πού να δείτε τι μεσαίωνας μας περιμένει τη δεκαετία που έρχεται.

Όσοι πιστεύουν σε μαλακίες, γραμμή για ψόφο!

Φτάνει πια. Σας δώσαμε αιώνες ολόκληρους να χαρείτε με τις παπαριές σας. Πλέον, έχουμε 2010. Ολιστική ιατρική, ωροσκόπια, αστικοί θρύλοι, φαντάσματα, ρέκι, κρύσταλλοι, μάτι, καφετζούδες, απαγωγές από εξωγήινους, τέλος! Πάνε! Καλά περάσατε, είπατε τις ιστορίες σας, ασχολήθηκε ο κόσμος με την εγωκεντρική σιχαμένη ύπαρξή σας, τώρα κάντε μια σειρά και μπείτε ένας-ένας στα τρένα, μπας και προχωρήσει λίγο η ανθρωπότητα.

Ας ξεκινήσουμε με το κάθε αρχίδι που προσβάλλει τη συλλογική αξιοπρέπεια του είδους με το να ακολουθεί κάποια μορφή new-age "εναναλλακτικής ιατρικής", σνομπάροντας τους Δυτικούς γιατρούς ως "χασάπηδες" και τα φάρμακά τους ως "πανάκριβα δηλητήρια γεμάτα παρενέργειες". Καλά ρε μουνί, δε ντρέπεσαι λίγο; Ποιος νομίζεις ότι σε βοήθησε να ζεις μετά τα σαράντα για να έχεις την πολυτέλεια να ψάχνεις και εναλλακτικές θεραπείες; Σαν πολύ να 'χουμε κακομάθει μερικοί-μερικοί. Να δούμε αν σου κοπεί κανά δάχτυλο τι θα κάνεις. Θα το βάλεις σε πάγο και θα το πας για αρωματοθεραπεία;

Α, και υπάρχει λόγος που τα φάρμακα είναι ακριβά. Επειδή παρασκευάζονται ΔΥΣΚΟΛΑ! Κάποτε ξυρίζαμε τη μούχλα από μια βελανιδιά και μας έφτανε. Πλέον όχι. Όσο πιο εξειδικευμένα στοχεύουμε ιούς και βακτήρια, τόσο πιο περίπλοκη θα γίνεται η παρασκευή φαρμάκων. Επίσης, σε αντίθεση με τις σταγόνες που σου δίνει ο ομοιοπαθητικός σου, τα κανονικά φάρμακα δοκιμάζονται για χρόνια, ακόμα και δεκαετίες πριν βγουν στο ράφι. Και μια και αναφέραμε τον ομοιοπαθητικό, ξέρεις τι πιστεύουν αυτοί; Ότι όσο πιο αραιά διαλυμένη είναι η ενεργή ουσία, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι το φάρμακο. Μερικά από αυτά περηφανεύονται ότι έχουν "διάλυση 30c". Αυτό μεταφράζεται σε "1 μόριο ενεργής ουσίας διαλυμένο σε 10 εις την 30ή μόρια νερού", πράγμα που δεν μπορείς να πετύχεις ούτε ρίχνοντας κυριολεκτικά μια σταγόνα στον ωκεανό! Ταυτόχρονα, για να δουλέψει η ομοιοπαθητική, πρέπει να κόψω βασικές ουσίες που χρειάζεται ο οργανισμός μου, όπως τσάι, σοκολάτα, ηρωίνη και καφές. Και αν πιστεύεις ότι είμαι κομματάκι ευέξαπτος τώρα, πού να με δεις και χωρίς καφέ.

Ξέρεις ποιος με γιατρεύει χωρίς να μου στερεί το φραπεδάκι μου; Η Δυτική FUCKING ιατρική MOTHERFUCKER! Την πολιομυελίτιδα, τον τύφο, την φυματίωση και την ελονοσία όχι απλά τις γιατρέψαμε. Τις fucking ΕΞΑΛΕΙΨΑΜΕ! Τις PWNάραμε! ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΟ! Και μετά έρχεται ένας τσαρλατάνος με σαλβάρι, σου τρίβει μια πράσινη αηδία πάνω στο καβλόσπυρο που ούτως ή άλλως θα έφευγε και ξαφνικά είναι ήρωας. Αλλά δεν πειράζει. Στ' αρχίδια μου. Φυσική επιλογή. Όποιος είναι τόσο ηλίθιος που, αντί να εμβολιάζεται, κάθεται σπίτι και πίνει εκχύλισμα έντελβαϊς χαϊδεύοντας την ονειροπαγίδα του, δεν θα κάνει παιδιά για να διαδόσει το γονίδιο της ηλιθιότητάς του.

Δυστυχώς, το βραβείο Δαρβίνου δεν πιάνει το ίδιο καλά στους μαλάκες που ασχολούνται με αστικούς μύθους. Άλλη στρατιά σκατοκέφαλων κι αυτοί. Τις προάλλες είχα ένα βλίτο που μου αναμάσαγε την κλασική παπαριά ότι έχουμε κροκόδειλους στους υπονόμους μας. Ας βάλουμε για λίγο στην άκρη ότι δεν υπάρχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ για τον εν λόγω ισχυρισμό, κάτι που φυσικά δεν πτοεί το βλίτο μας και ας δούμε το θέμα λογικά. Πρώτον, οι υπόνομοι στην Ελλάδα δεν είναι όπως τους φαντάζεσαι. Εσύ ακούς "υπόνομος" και σκέφτεσαι "Χελωνονιτζάκια" γιατί στο γεμάτο σβουνιές κεφάλι σου, τα Χελωνονιτζάκια είναι αρκετά ακριβής απεικόνιση της πραγματικότητας. Αλλά εκτός από βλίτο, είσαι και γκαβάδι. Κάθε δεύτερη μέρα, συναντάς στο δρόμο αποχετευτικά έργα. Έχεις μπει στον κόπο να κοιτάξεις το μέγεθος του σωλήνα; Όχι γιατί είσαι βλίτο. Τις τουαλέτες που γράφει ότι υπάρχει κίνδυνος να βουλώσει το σύστημα από πεταμένα κωλόχαρτα, πόσο μάλλον από τεράστια ερπετά; Όχι, γιατί είσαι βλίτο. Επίσης, ο κροκόδειλος είναι ψυχρόαιμος και κάθε μέρα χρειάζεται κάποιες ώρες έκθεσης στον ήλιο. Αν ζει στους υπονόμους και δεν έχει συνδρομή σε κέντρο σολάριουμ, πώς ακριβώς θα επιβιώσει στον ελληνικό χειμώνα;

ΒΛΙΤΟΟΟΟΟ!

Μετά έχουμε τις επισκέψεις και τις απαγωγές από εξωγήινους. Ω, μαλάκα εκεί κι αν ευδοκιμεί η σβουνιά στο κεφάλι! Βρίσκω λίγο ύποπτο ότι το 99,99% των εξωγήινων μας επισκέφθηκαν μετά το 1900 ή ότι όλες οι απαγωγές γίνονται πάντα την ώρα που το θύμα κοιμάται ή που οδηγάει νυχτιάτικα σε ερημικούς δρόμους, δηλαδή ετοιμάζεται να κοιμηθεί. Ή ότι η εμπειρία συνήθως περιλαμβάνει κάποιο τύπο παράλυσης, κάτι απόλυτα συνηθισμένο στις στιγμές ημι-συνειδητότητας πριν τον ύπνο. Ή ότι οι εξωγήινοι μοιάζουν με ανθρώπους περισσότερο από κάθε άλλο πλάσμα στη Γη, πόσο μάλλον εκτός αυτής. Δεν ξέρω για σας, αλλά σε αυτά τα δίλεπτα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το πολυάσχολο μυαλουδάκι μου έχει τριπάρει τόσους παπάδες ανά τα έτη, που οι απαγωγές από εξωγήινους είναι πλέον ρουτίνα.

Τώρα που το σκέφτομαι, ιπτάμενοι επισκέπτες με μαγικές δυνάμεις, που εμφανίζονται ξαφνικά μες στη νύχτα και εξαφανίζονται εξίσου απρόσμενα, συχνά παίρνουν ανθρώπινη μορφή, απαγάγουν κόσμο απ' το κρεβάτι του, ασελγούν σεξουαλικά πάνω του, συχνά αφήνοντας και κάποιο θύμα έγκυο... Δεν τα έχουμε ξαναπεράσει αυτά;

Α, Ωραία... ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ! Χαίρομαι που βρήκες νέους τρόπους να βγάλεις όξω τις φοβίες και τα κόμπλεξ σου, αλλά αν θυμάσαι δεν είχαμε καλά ξεμπερδέματα με αυτήν την ιστορία.

Και μην ακούσω μαλακίες ότι η κυβέρνηση κρατάει μυστική την ύπαρξη των εξωγήινων. Ποια απ' όλες, βλίτο; Ντάξει, οι Αμερικάνοι πες, ναι. Τους κρατάνε μυστικό και οι Βούλγαροι, οι Ουζμπέκοι, οι Κενυάτες και οι Ταζμανοί; Αν κρίνω από τις δικές μας μυστικές υπηρεσίες, χλωμό.

Ή το άλλο: "Οι Αιγύπτιοι είχαν εξωγήινη τεχνολογία που τους βοήθησε με τις πυραμίδες" και "Οι Βαβυλώνιοι απεικόνιζαν εξωγήινα σκάφη στους τοίχους". Ναι μαλάκα. Είχαν στη διάθεσή τους εξωγήινη τεχνολογία χιλιετίες μπροστά και επέλεξαν να απεικονίσουν την χρήση αυτής της τεχνολογίας σκαλίζοντας ντουβάρια και ζωγραφίζοντας σε κιούπια!

Μια και μιλάμε για διάστημα, άλλοι υπάνθρωποι που θυμήθηκα: αυτοί που πιστεύουν ότι δεν πατήσαμε ποτέ στο φεγγάρι κι ότι το όλο εγχείρημα ήταν στημένο από τη NASA ως μέσο προπαγάνδας. ΟΚ, τούβλα. Έστω ότι όλες οι φωτογραφίες και όλα τα βίντεο, καθώς και όλες οι στολές, οι κάψουλες επανεισόδου, οι σεληνιακές πέτρες, οι ρετρο-ανακλαστήρες και οι θεωρίες για την προέλευση του ηλιακού συστήματος που διατυπώθηκαν χάρη στο πρόγραμμα Απόλλων και επιβεβαιώθηκαν ξανά αργότερα είναι όλα ψέμα. Και έστω ότι οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι από την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο που ασχολήθηκαν με το Απόλλων για μιάμιση δεκαετία κράτησαν ένα τόσο μεγάλο μυστικό κρυφό, χωρίς ούτε ένας να ομολογήσει κουβέντα, ακόμα και αμέσως πριν πεθάνει όπου δεν είχε τίποτα να χάσει. ΕΣΤΩ ΣΟΥ ΛΕΩ! Στο φεγγάρι οι Αμερικάνοι δεν πήγαν μία φορά. Πήγαν εννιά. ΓΙΑΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΝΝΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ;!;!;!

Το ξέρω ότι πολλοί θα λέτε ότι ασχολούμαι με αμελητέα προβλήματα και κάνω καζούρα σε εύκολους στόχους, αλλά κάνετε λάθος. Τα έχω ακούσει από πρώτο χέρι αυτά. Και δεν είναι ένας και δύο που τα πιστεύουν. Είναι ΧΙΛΙΑΔΕΣ! Δεν έχω πρόβλημα μόνο με την γελοιότητα του τι πιστεύει ο κάθε τρόμπας. Μου τη σπάει η πλήρης έλλειψη σκεπτικισμού και η απαξίωση εννοιών όπως "στοιχεία" και "αποδείξεις", έννοιες για τις οποίες πέθανε κόσμος στην πυρά, γαμώ το ξεσταύρι μου!

Το ίδιο ισχύει και για τις ανθρώπινες αιμορροΐδες που πιστεύουν στα ζώδια. Καταρχήν, ηλίθιε, ΔΕΝ πιστεύεις στα ζώδια. Πιστεύεις μόνο τις φορές που σου βγαίνουν και ξεχνάς τις υπόλοιπες. Κανένας ωροσκόπος δεν πρόβλεψε την 11η Σεπτεμβρίου, το τσουνάμι του 2004 και την τροφική δηλητηρίαση που έπαθα προχθές από τον σάπιο κιμά που είχε το παστίτσιο γαμώ το στρατό μου μέσα! FURTHERMORE, οι γενικούρες που υποτίθεται περιγράφουν τον χαρακτήρα σου, εκτός του προφανούς ότι μπορεί να ισχύουν για τον οποιονδήποτε (και έχουν γίνει πειράματα που το αποδεικνύουν), ποτέ δεν λένε κάτι αρνητικό. Κρίμα, μιας και οι περισσότεροι χρειάζονται μια καλή δόση χαντακώματος, πόσο μάλλον αυτοί που διαβάζουν το ωροσκόπιό τους:

"Ιχθύες: το γεγονός ότι μερικοί δείχνουν να σας συμπαθούν δεν θα πρέπει να σας ξεγελάσει. Είστε ένα ανίερο καθίκι που δε μπορεί να δεχτεί μια αντίθετη άποψη και λύνει όλα του τα προβλήματα με βία. Η σύνοδος της Αφροδίτης με τον Κρόνο δείχνει ότι θα πεθάνετε από κάποια μορφή καρκίνου, πιθανόν στο παχύ έντερο και τα παιδιά σας δεν θα έρθουν ούτε στην κηδεία σας. Αλλά αν πιστεύετε ότι τα ουράνια σώματα ενδιαφέρονται αν θα πάρετε αύξηση ή αν τελικά θα γαμήσετε την ταμία απ' το Starbucks, τότε ο πρωκτικός καρκίνος μάλλον είναι μονόδρομος για την πάρτη σας".

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και όσοι πάνε για ξεμάτιασμα και συμβουλεύονται ταρώ και καφετζούδες. Στον 21ο αιώνα! Ντρέπομαι για την ανθρώπινη φυλή! Αν πας να σου διαβάσουν τα χαρτιά και τον καφέ, τότε τράβα και σε καμιά καλύβα στην Αφρική και βρες τον μάγο της φυλής να σου διαβάσει τα εντόσθια από κανά ψάρι. Είναι ακριβώς το ίδιο πράμα! Είσαι τόσο ανασφαλής και τόσο control freak που αντί να βγεις έξω και να ζήσεις, ψάχνεις επιβεβαίωση για τον εαυτό σου και απαντήσεις για τους γύρω σου και τη ζωή σου σε αρχαίες βουντού μαλακίες. ΨΟΦΑ!

Έχουμε ανακαλύψει εκατοντάδες πλανήτες γύρω από μακρινά άστρα, έχουμε στείλει ανθρώπους να ΖΗΣΟΥΝ σε τροχιά και έχουμε φωτογραφήσει την ακτινοβολία που άφησε πίσω της η Μεγάλη Έκρηξη. Αλλά για κάποιο λόγο, όταν μια μαλάκω μας περιγράφει πώς ένα Πτολεμαϊκό μοντέλο του Σύμπαντος έχει άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητά της, μας πιάνει η ευγένεια και η διακριτικότητα και αδυνατούμε να την χλευάσουμε όσο της αξίζει. Την ίδια στιγμή, τα ωροσκόπια παρελαύνουν σε κάθε μέσο μαζικής ενημέρωσης και οι επιστημονικές στήλες έχουν την τιμητική τους μια φορά τη βδομάδα κι άμα.

Άνθρωπε, ξύπνα! Επαναλαμβάνω: έχουμε 2010. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΣΤΕΙΟ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΚΑΚΟ! Το είδος μένει πίσω και πρέπει να δράσεις! Την επόμενη φορά που μια χαζογκόμενα θα σε ρωτήσει τι ζώδιο είσαι, έχεις το ΟΚ από μένα να την σαπίσεις στο ξύλο, να της κόψεις το λαρύγγι, να την βιάσεις και να την κάψεις τελετουργικά ψέλνοντας "Γιαμα-γιαμα-γιαμα-γιααααμα!". Αν κάποιος περαστικός έχει αντίρρηση, πες του "Σόρι. Με αυτά που μου έλεγε η γκόμενα, μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι είχαμε 3000 προ Χριστού, οπότε έπραξα ανάλογα."

Credits: Βαγγέλης για το αστείο με τα κιούπια.

Το χειρότερο είδος ταινίας

Πολύς κόσμος θα βιαστεί να μου πει ότι μια ταινία δεν πρέπει να κρίνεται ως μέλος ενός συγκεκριμένου genre, αλλά ως μια μοναδική χιονονιφάδα στο απαλό χειμωνιάτικο τοπίο. ΨΟΦΑ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΕ! Η κατηγοριοποίηση και οι ταμπέλες, εκτός από προσωπική μου ειδικότητα, είναι και μια πολύ καλή μέθοδος αποφυγής κινηματογραφικών πατατών που καραδοκούν να στερήσουν ανεπιστρεπτί δύο ώρες από τη ζωή μου. Το επίμαχο είδος δεν είναι ούτε οι γκρίζες Σκανδιναβο-κουλτουρίλες, ούτε οι ελληνικές φεμινιστικο-σεξο-κομεντί με ονόματα φαγητών για τίτλο, ούτε τα σίκουελ που βιάζουν την αρχική ταινία, ούτε καν οι άμυαλες περιπέτειες που έχουν περισσότερες εκρήξεις κι από τη επιφάνεια του ήλιου. Τουλάχιστον όλες αυτές οι ταινίες σου προκαλούν ΚΑΠΟΙΟ συναίσθημα. Συνήθως είναι εκνευρισμός και οργή, αλλά έστω κι αυτό τις γράφει για λίγο στη μνήμη σου. Όχι κύριοι. Αναφέρομαι σε κάτι πολύ χειρότερο. Τις ζευγαρο-δρασο-κομεντί.

Η συνταγή του αταίριαστου ζευγαριού, που τη μια στιγμή ξεκατινιάζονται και την επόμενη πηδιόνται λες και έχουν και οι δύο το σύνδρομο του τύπου απ' το Memento, υπήρχε από παλιά. Όλοι γνωρίζαμε το κλισέ και όλοι το μισούσαμε. Η ένεση με στοιχεία δράσης έγινε κάπου στα 80s, όταν βγήκε εκείνη η μαλακία με τον Michael Douglas και μια ξανθιά γκρούπι των Whitesnake που κυνηγούσαν ένα διαμάντι στο Νείλο. Τα υπόλοιπα ήταν απλά θέμα εφαρμογής του τύπου. O άντρας είναι μυστικός πράκτορας που στον ελεύθερό του χρόνο τρώει Chuck Norris γαρνιρισμένο με σάλτσα Jack Bauer. Η γυναίκα είναι μια χαζογκόμενα που δεν μπορεί να βρει ούτε το μουνί της, πόσο μάλλον το επάγγελμα που ασκεί ο άντρας της τα τελευταία 20 χρόνια γάμου. Τελικά οι μάσκες πέφτουν όταν μια "job" του συζύγου πάει στραβά και καταλήγει να τους κυνηγάει η μισή Κόζα Νόστρα. Το ζευγάρι περνάει κρίση εμπιστοσύνης για περίπου ενάμισι λεπτό ή όσο τέλος πάντων διαρκέσει το θλιβερό μοντάζ υπό τις μπαλάντες ΘΡΥΛΙΚΩΝ συγκροτημάτων όπως οι Plain White T's και οι Hoobastank. Στο τέλος όμως ενώνει τις δυνάμεις του για να πάει την ταινία δράσης 58 χρόνια πίσω, με μια ηλίθια τελική μάχη όπου σπάνε 4 τζαμαρίες, ανατινάζονται 2,5 αυτοκίνητα και η γυναίκα χτυπάει έναν λακέ του αρχικακού στο κεφάλι με τηγάνι ή τον κλωτσάει στ' αρχίδια φορώντας ψηλοτάκουνο.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΦΙΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΟ-ΙΔΙΕΣ!!!

Αυτές οι ταινίες δεν έχουν λόγο ύπαρξης γιατί πολύ απλά δεν έχουν κοινό. Κανένας δεν βγαίνει απ' το σπίτι του με αρχικό σκοπό να δει τον Σαϊεντολόγο Καναπεδοπηδηχτή και την Ξερακιανή με το στόμα της Μαρινέλλας να τρέχουν χέρι-χέρι. Ο μόνος λόγος που υπάρχουν οι ζευγαρο-δρασο-κομεντί είναι για να συμβιβάζονται τα ζευγάρια που πηγαίνουν στα multiplex. Η γυναίκα θέλει να δει το "Ευαισθησία και Εμμηνόπαυση" και ο άντρας θέλει να δει το "Μεταλλαγμένα Ζόμπι-Δεινόσαυροι με Βυζιά στο Διάστημα". Οπότε αναγκαστικά, πάνε και βλέπουν ένα είδος που συνδυάζει ταινία δράσης, κωμωδία και αισθηματική ταινία και τελικά καταφέρνει να μην είναι τίποτα απ' τις τρεις. Χάρη στα μαλακοζεύγαρα της Δυτικής κοινωνίας έχουμε μια επιχείρηση που στην ουσία βγάζει κέρδος με το να μας πουλάει ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ!

Τουλάχιστον οι χοντρές κουράδες όπως το Transformers 2 σου δίνουν μια ευκαιρία να τις μισήσεις. Καταλαβαίνω το Hollywood, κάπως πρέπει να βγάλουν κι αυτοί οι αθρώποι την κοκαΐνη τους. Αλλά οι ζευγαρο-δρασο-κομεντί είναι σαν ένας πίνακας σε δωμάτιο ξενοδοχείου, ένα ασημί Hyundai Accent ή ένα πιάτο νερόβραστο τραχανά. Κοινώς, ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΙΠΟΤΑ!

Έντεχνο: για τον πούτσο!

Σου αρέσουν οι Coldplay; Οχι. Η Dido μήπως; Ούτε. Οι Travis; Τους θυμάσαι τους Travis; Μπααα... Ξενέρωτα, νωθρά, "μπεζ" ποπ-ροκάκια, σχεδιασμένα για χαζοκόριτσα που δε μπορούν να ξεχωρίσουν την καλή μουσική από το θόρυβο, σωστά; Σωστά. Τότε ρε πεταμένε, γιατί όταν ακούς τα αντίστοιχα ελληνικά τραγούδια, νομίζεις ότι κάνεις ζογκλερικά με την ποίηση, την κουλτούρα και τα υψηλά νοήματα; Μιλάω φυσικα για το έντεχνο. Μια απ' τις μεγαλύτερες κομπίνες που παίχτηκαν ποτέ εις βάρος του Έλληνα Καταναλωτή (ναι ρε μουνιά! Με κεφαλαίο!).

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Η μουσική είναι το ίδιο περίπλοκη με αρχάριες ασκήσεις κιθάρας σε ωδείο για κουλούς και τα φωνητικά κυμαίνονται σε "βολικές" νότες που μπορεί να πιάσει άψογα ακόμα και ο Ζεντ απ' το Police Academy. Χώρια η ηλίθια εντεχνιάρικη προφορά. Μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε για ποια προφορά μιλάω. Εννοώ τα παχιά σίγμα, τα σαλιωμένα λάμδα και φυσικά, τα έψιλον που προφέρονται με ένα νυσταλέο φθόγγο ανάμεσα σε "ε" και "ο". Δεν είναι τυχαίο που ο κάθε πάπαρος που κάθεται γύρω από μια φωτιά με μια κιθάρα στο ξερό του επιλέγει να τραγουδήσει έντεχνο. Δεν είναι "ρομαντικό". ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ! Δε λέω ότι κάθε μπάντα πρέπει να απαρτίζεται ντε και καλά από καθηγητές τύπου Theater, ούτε να κάνει τσίρκο με 35 γιγα-δικασιές το δευτερόλεπτο, αλλά δείξε λίγο ταλέντο πού και πού ρε γαμιόλη! Οι μόνοι μουσικοί στο έντεχνο που είναι μάγκες και κάνουν τα όργανά τους να τραγουδάνε είναι κάτι guest μπουζουκτζίδες ή κλαρινάδες οι οποίοι στην τελική δεν ανήκουν καν στη μπάντα!

Αν τα όργανα και η φωνή στο έντεχνο είναι η βρωμερή πατούσα της ελληνικής σκηνής, τότε ο στίχος είναι η μολυσμένη παρανυχίδα της. Τόσο οι στίχοι, όσο και οι τίτλοι δίσκων και κομματιών είναι ένα συνωθύλευμα από αυτάρεσκες, κλαψομούνικες, δήθεν ερωτικές μπουρδολογίες που προσπαθούν να περάσουν για αβυσσαλέα ποίηση. "Τα δοκάρια στα γρασίδια περιμένουν τα παιδιά". ΑΡΧΙΔΙΑ ΒΡΟΝΤΟΣΑΥΡΟΥ! Το μόνο που θα συναντήσουν τα δοκάρια είναι το κλούβιο κεφάλι του Πλιάτσικα. Κι όσες αυτή τη στιγμή χαχανίζετε και το παίζετε καλτίλα με το ξεπεσμένο σύμβολο χλιμιτζουριάς που λέγεται Φίλιππος Πλιάτσικας, θυμηθείτε ότι πριν από καμια δεκαετία δαγκώνατε κάγκελο στα live των Πυξ Λαξ, ουρλιάζοντας τους στίχους απ' έξω κι ανακατωτά. Και τι στίχοι, ε; Γαμώ τα βάθη! Η μόνη περίπτωση που ο στίχος δεν προκαλεί εξέμεση είναι όταν τα τραγούδια μελοποιούν ποιήματα κάποιων άλλων που όπως και πριν, δεν ανήκουν καν στη μπάντα.

Και τώρα μια επίδειξη έντεχνου στιγουργικού οίστρου, με ένα κουπλέ από το νέο μου έντεχνο single με τίτλο "Ό,τι στον πούτσο κατεβάσει η κούτρα μου, αρκεί να έχει αναφορές σε παιδική νοσταλγία, ανεκπλήρωτη αγάπη, περίπλοκες λέξεις σε ξεκάρφωτα σημεία και πολλές παρομοιώσεις χωρίς δομή και νόημα"... ΟΚ, ο τίτλος χρειάζεται λίγη δουλειά.

Μες στις αλάνες του Βοριά

Ακούς την όψη του χειμώνα
Ποδήλατα της νιότης μας
Αγγίζουν τον κανόνα

Γάμησε! Πάμε για τη γέφυρα.

Μα δεν κοιτάς πια τίποτα
Αιώρες στους ανέμους
Η λήθη μου σκαλί-σκαλί
Διπλώνει αγαπημένους

ΠΩΩΩΩΩ! Είμαι ασταμάτητος ρε πούστη! Ρεφρέν!

Τριγύρισέ με
Αγγαλιασέ με
Σ' ένα λιμάνι του ύπνου θλιβερό
Κίτρινο αστείο
Παλιό σχολείο
Για πάντα θα προσπαθώ να κολυμπώ

Ντάξει. Απλά δεν παίζομαι. Το κομμάτι θα κυκλοφορήσει στον επόμενο δίσκο μου.


Οπότε πώς καταφέρνει το έντεχνο να είναι τόσο πετυχημένο; Δυο λέξεις: ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ. Τα έφηβα κοριτσάκια χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες: α) Τα μουνιά, που αποτελούν το 10-15% της τάξης, ισιώνουν το μαλλί, ακούνε σκυλάδικα και γκομενώνονται αβέρτα επειδή, όπως προανέφερα, είναι μουνιά και β) Τις πατόλες, που είναι χοντρές, άσχημες, απελπισμένες, αυτοκτονικές και προσπαθούν να ξεχωρίσουν με την "κουλτούρα" τους, περιμένοντας ταυτόχρονα τον πρίγκηπα που θα έρθει καβάλα στο λευκό του άλογο για να γλείψει τη γάγγραινα απ' το μουνί τους. ΚΑΙΑΔΑΣ!!! Για κλίση προς το έντεχνο, η κατηγορία β δίνει συντελεστή 1,02.

Απ' την άλλη όχθη, οι άντρες που ακούν έντεχνο είναι ή πούστηδες ή λεσβίες (πολλές λεσβίες ομως!) ή ανήκουν στην κατηγορία "ο φιλενάδας" (βλ. Έλληνες συμμαθητές σε κατηγορίες) οπότε δε μετράνε. Οι 5-10 κανονικοί άντρες που ακούν έντεχνο, το ακούν για να ρίξουν κάποια γκόμενα ή για να μην τους χωρίσει η εν λόγω γκόμενα. Την επόμενη φορά που θα πετύχετε στην TV κάποιο live από Πυξ Λαξ, Κότσιρα ή Αρβανιτάκη, ρίξτε μια ματιά στο κοινό. Θα δείτε επι το πλείστον χοντρές με γυαλιά και κάπου σκόρπιους εκεί μέσα αυτούς τους 5-10 άντρες με το πιο απελπισμένο "πάρτε-με-από-δω" βλέμμα που έχετε δει στη ζωή σας. Και μια και μιλάμε για το κοινό του έντεχνου, δεν είναι λίγο ύποπτο που αποτελείται μόνο από γυναίκες; Όταν ακούω στο ραδιόφωνο live έντεχνο και ο τραγουδιστής λέει "Δικό σας!" επειδή είναι ατάλαντος και τεμπέλης, ακούγεται μια ομαδική τσιρίδα τόσο ψιλή που μου ξεκολάει τα σφραγίσματα απ' τα δόντια! Ας δούμε μερικούς μη-έντεχνους καλλιτέχνες που τείνουν να προκαλούν τραγούδια εφάμιλλων συχνοτήτων από το αποκλειστικά γυναικείο κοινό τους:

BACKSTREET BOYS

TOKIO HOTEL

JONAS BROTHERS

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ

Τυχαίο;

Εν κατακλείδει, έχουμε να κάνουμε με ένα ιδίωμα που έχει για τον πούτσο μουσική, για τον πούτσο φωνητικά, για τον πούτσο στίχους, για τον πούτσο ερμηνευτές, για τον πούτσο κοινό, για τον πούτσο βιντεοκλίπ, για τον πούτσο εξώφυλλα δίσκων και για τον πούτσο όνομα. ΕΝΤΕΧΝΟ! Μου θυμίζει τον όρο "ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ταινία". Πιο μαλακισμένη και vague ονομασία δεν μπορούσαν να βρουν; Δηλαδή όλα τα υπόλοιπα είδη μουσικής είναι άτεχνα; Σου 'χω νέα μαλάκω έντεχνιάρα: ΟΛΑ είναι τέχνη. Ακόμα κι αυτό που γράφω τώρα, θεωρητικά τέχνη είναι. Ω, ναι. Ο Ερμής του Πραξιτέλους, το έντεχνο, η Capela Sistina και η ατάκα με τη γάγγραινα στο μουνί είναι όλα τέχνη. Μόνο που εγώ δεν πλασάρω την ατάκα μου ως υψηλή ποίηση σε αγαθοβιόλικα έφηβα κοριτσάκια για 20 ευρώ το κομμάτι!

Ένας έρανος για τον Ενρίκε

Το σύνδρομο Florence Nightingale υπάρχει από πάντα, αλλά βασιζόμενος σε έρευνα που δεν έκανα ποτέ, λέω με σιγουριά ότι μελετήθηκε περισσότερο κατά την δεκαετία του '40. Εν ολίγοις, περιγράφει πώς οι νοσοκόμες συχνά ερωτεύονται τους ασθενείς τους, παρασυρόμενες από αρχικά συναισθήματα οίκτου και λύπησης τα οποία μπερδεύονται στο υποσυνείδητό τους και καταλήγουν να βγαίνουν στην επιφάνεια ως σεξουαλική έλξη. Όπως κάθε άλλη υποσυνείδητη μαλακία που μαστίζει τον πρωτόγονο εγκέφαλό μας, έτσι και το σύνδρομο Nightingale χρησιμοποιήθηκε από τη μουσική βιομηχανία για να προωθήσει ατάλαντους, άφωνους και κατά βάθος σκατοφατσέους τραγουδιστές, ενίοτε με μεγάλη επιτυχία. Όταν σκεφτόμαστε επιτηδευμένη μιζέρια, μας έρχονται στο μυαλό εγχώριοι καλλιτέχνες όπως ο Πετρέλης, ο Πλιάτσικας και φυσικά ο αδιαμφισβήτητος Βασιλιάς της Ελληνικής μουνοκλάψας Γιάννης Πλούταρχος. Έτσι ξεχνάμε τον άνθρωπο που ξεκίνησε και καθιέρωσε το κίνημα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Μιλάω φυσικά για τον έναν και μοναδικό...

ΕΝΡΙΚ...

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ ΡΕ ΝΟΥΜΕΡΟ;

ΤΕΤΟΙΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΔΕ ΣΚΑΝΕ ΟΥΤΕ ΣΤΟ WIPEOUT!

ΧΑΧΑΧΑΧΑ...

Χμμ... Συγνώμη. Παρασύρθηκα. Τον έναν και μοναδικό...

ΕΝΡΙΚ...

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΨΗΛΕ!

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! ΧΑΧΑΧΑΧΑ!

ΟΚ, για αρχή, μερικές παραδοχές. Ναι, ξέρω ότι είναι λίγο πασέ σαν μουσική φυσιογνωμία για να ασχολούμαι μαζί του. Και ναι, ξέρω ότι το θάψιμο που ακολουθεί ενδέχεται να κρύβει μια υποθάλπτουσα γκέι φαντασίωση, όπου ο Ενρίκες μου ψιθυρίζει "τε κιέρο" γλυκά στο αυτί, τρίβοντας το τεράστιο καβλί του στα ούλα μου, αλλά δε γαμιέται; Συνεχίζω.

Ο Ενρίκες ξεκίνησε το ταξίδι του στη show-biz όπως κάθε σωστός Κολοσσός της Μετριότητας: με έτοιμη στρωμένη δουλειά απ' τον μπαμπά. Όντας γιος του θρυλικού Χούλιο-κοιτάχτε-όλες-το-πουλί-μου-Ιγκλέσιας, δεν άργησε να σταυρώσει δισκογραφική. Μόνο που υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα. Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο μικρός Ενρίκες είχε ταλέντο επιπέδου Ζαμανφού στην καλύτερη. Και παρόλο που δεν ήταν και άσχημο παλικάρι, η πλήρης έλλειψη γοητείας και χαρίσματος του απαγόρευσε να κάνει καριέρα λατίνου γόη, βλέπε Ricky Martin. Αρχικά ο Ενρίκες έκανε μερικές απόπειρες να το σώσει, σαγηνεύοντας το κοινό με ναζάκια τύπου Λε-Πα, αλλά όπως βλέπετε τα σκάτωσε κι αυτά.

Οπότε τα ρομπότ του τμήματος μάρκετινγκ, μετά από εκτενή πειράματα σε θηλυκές μαϊμούδες και 15χρονα κοριτσάκια με αίμα στο βρακί, κατέληξαν σε ομόφωνη απόφαση: ΣΥΝΔΡΟΜΟ NIGHTINGALE ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ!!!

Έτσι, το χαζοχαρούμενο (αν και αρκετά καλό) Bailamos, έκανε σκάτζα με την ατέρμονη κλάψα. Στην αρχή νόμιζα ότι έχει να κάνει με το θέμα του εκάστοτε τραγουδιού. Για παράδειγμα, σε αυτήν εδώ τη φάση ο παραγιός έχει δικαιολογημένα το φρυδάκι σε αμβλεία γωνία διότι τραγουδάει "I wanna know why you wanna throw me away".

Σημειώστε την ομοιότητα με την αντίστοιχη Πλουταρχική θεματολογία του τύπου "με έστυψες και με πέταξες σαν παλιό Βετέξ", καθώς και την ευρηματικότατη χρήση του διπλού "wanna" σε λιγότερο από πέντε λέξεις. Κορυφή!

Μετά από λίγο όμως, το πράμα αρχίζει και γίνεται ύποπτο. Στο παρακάτω στιγμιότυπο, ο Ενρίκες περιπαίζει χαλαρά το γκομενάκι, διαλαλώντας "I 'm not in love. It 's just a phaze that I 'm going through". Το ύφος όμως παραμένει.

Παρεμπιπτόντως, μπράβο και πάλι στον Ενρίκε που είναι ο πρώτος άντρας που χρησιμοποιεί την πιο χαζογκομενίστικη ατάκα στο υπαρκτό και παρατηρήσιμο σύμπαν: "Περνάω μια περίεργη φάση". ΚΟ-ΡΥ-ΦΗ!

Ας δούμε κι ένα τρίτο βίντεο. Αυτό έχει τον σαδιστικό τίτλο "I love to see you cry". Ο Ενρίκες είναι τόσο bad-ass, που κάνει το γκομενάκι πατσαβούρι για τα πιάτα και ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ να το βλέπει να κλαίει. Άρα αποκλείεται να κακομοιριάζει και σε αυτό το β...

Κι όμως! Τα κατάφερε! ΚΟ-fucking-ΡΥ-fucking-ΦΗ!!!

Το καλύτερο όμως το κράτησα για το τέλος. Τίποτα από τα παραπάνω δε συγκρίνεται με το απόλυτο φεστιβάλ Ενρίκειας κλάψας και μιζέριας:

HERO

Ας κάνουμε μια ανάλυση του βίντεο καρέ-καρέ.

00:01

Ξεκινάμε με τον Ενρίκε και μια μουνίτσα που οδηγάνε στην έρημο παρέα με μια τσάντα κλεμμένα λεφτά.

Αν είχατε μια τσάντα με λεφτά μες στο αμάξι, πού θα τη βάζατε; Στα πόδια του συνοδηγού; Μήπως θα την κλειδώνατε στο πορτ-παγκάζ;

FUCK DAT SHIT!

Ο Ενρίκες την παρατάει χυμένη στο πίσω κάθισμα ενός κινούμενου κάμπριο, με ανοιχτό το φερμουάρ! Έτσι, θα έχει στην καβάτζα έναν λόγο για να κλαίει σε περίπτωση που δεν τον φτύσει η γκόμενα.

00:53

Ο Ενρίκες σταματάει μες στη μέση της ερήμου για να φασώσει το γκομενάκι σε αργή κίνηση και μετά να κλάψει πάνω από ένα πιάνο.

Θα υποθέσω ότι κάνει συλλογή κλαμμένων αντικειμένων και θα προχωρήσω.

01:58

Εδώ έχουμε την πεμπτουσία μουνοκλάψας Ενρίκε. Βλέπουμε τον λεβέντη μας όπως πάντα απαρηγόρητο.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΑΓΟΡΙΝΑ ΜΟΥ;;; Προς τι τόση δυστυχία; Ποιος σε πείραξε να του γαμήσω ό,τι έχει και δεν έχει; Ας κάνουμε ένα zoom-out.

Χμμμ... Φασώνει ένα μουνί. Λίγο ακόμα zoom-out...

ΟΚ... Φασώνει ένα μουνί ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΤΡΩΜΕΝΟ ΜΕ ΛΕΦΤΑ!!! ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΠΙΑ ΡΕ ΓΡΟΥΣΟΥΖΗ! Τι πρέπει να γίνει για να χαρείς μια φορά στη γαμο-ζωή σου;

03:03

Απ' ότι φαίνεται, η τσάντα με τα λεφτά και πιθανότατα ΚΑΙ το γκομενάκι ανήκουν σε αυτήν την συμμορία:

Γνωστοί και ως "Οι σκληροί μαυροφορεμένοι Backstreet Boys" ή ως "Η φαμίλια που μόλις γύρισε από Κρητικό γάμο" και υπό τις διαταγές του Mickey Rourke (ή του Mike Madsen, πάντα τους μπέρδευα ρε πούστη) κάνουν τον Ενρίκε μας τουλούμι στα μαπίδια.

OWNED!

03:43

Ο αρχηγός της συμμορίας παίρνει ένα μαδέρι και ρίχνει στον Ενρίκαρο το τελειωτικό χτύπημα.

Και τώρα η καλύτερη στιγμή όλου του βίντεο: Δεν κάνω πλάκα. Δεν είναι Photoshop. Πηγαίντε πιο πάνω και δείτε το μόνοι σας. Με το που πέφτει το κορμί του Ενρίκε, ο ήλιος δύει...

...οι ουρανοί σκοτεινιάζουν...

...και ξεσπάει θεομηνία.

ΣΩΠΑ ΡΕ ΕΝΡΙΚΕ! Μήπως σκίστηκε και το Παραπέτασμα απ' το Ναό του Σολομώντα;!;!; Μαλάκα αυτάρεσκε Ξανθόπουλε της τρύπιας κάλτσας!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΛΑΨΑ!

Ο Ενρίκες δεν είναι απλά ένας ακόμα εκνευριστικός λατίνος γλίτσης. Εκτός του ότι αποτελεί πρότυπο γκρινιάρη, μίζερου και βασανισμένου "γόη", το οποίο μιμήθηκαν πολλοί τραγουδιαρέοι ανά τη Γη, εκπροσωπεί και μια σιχαμένη κατηγορία καθημερινού παπάρα που χαλάει την πιάτσα. Είναι ο και καλά ευαίσθητος και πληγωμένος άντρας-κουταβάκι, που είναι ανίκανος να την πέσει αντρίκια σε μια γκόμενα, οπότε της το παίζει φίλος για κανά εξάμηνο και ένα βράδυ την καλεί σπίτι του για ταινία με όλη την παρέα, αλλά φυσικά η παρέα λείπει. Μετά της πρήζει τη μήτρα για το πόσο χάλια του έχουν φερθεί όλες, για το πόσο εμπιστοσύνη της έχει και πόσο σημαντική είναι και στο τέλος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κλάψει στα βυζιά της μπας και τον λυπηθεί και του παίξει μια μαλακία από οίκτο.

Πάντως το "I 'm not in love", καλό κομματάκι. Κολλητικό.

TV της νιότης

Πάμε για ακόμα λίγη νοσταλγία γαμώ το κεφάλι μου! Reviews από παλιά παιδική τηλεόραση είναι το θέμα μας σήμερα. Να σημειώσω εδώ ότι σε πολλές επιλογές ακολούθησα το σκεπτικό "τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται" και προτίμησα να αφιερώσω λίγες γραμμές παραπάνω σε κρυφά διαμάντια ή και κρυφές κουράδες του τηλεοπτικού παρελθόντος. Οπότε μην απορήσετε αν μερικά φαβορί όπως Thundercats απουσιάζουν από το άρθρο. Όπως και να 'χει, απολαύστε μερικά σύντομα reviews, faeenamalaka style, από 27 παλιές εκπομπές που μου ήρθαν στο μυαλό. Ναι φίλε. ΕΙΚΟΣΙ ΕΦΤΑ!


Captain Planet
Πριν τον Al Gore, το SOS Γη και γενικά, πριν η οικολογία γίνει hipsterάδικη μόδα, υπήρχε ο Captain Planet, ο μόνος σούπερ ήρωας με χαίτη. Κεντρικοί χαρακτήρες της σειράς ήταν οι Πλανητάρχες, μια παρέα από 5 γυμνασιόπαιδα πιο πολύχρωμα κι από web banner αμερικάνικης εταιρίας.

Έχουμε τον Αμερικάνο, την Ρωσίδα, τον μαύρο, την Κινέζα και το ινδιανάκι του Αμαζονίου. Μένει ο πούστης, ο νάνος κι ο ανάπηρος, και η πολιτικά ορθή στρατιά θα είναι έτοιμη να ξεκινήσει τις ομιλίες στα γυμνάσια και τον ερμηνευτικό χορό στο Μοναστηράκι.

Οι Πλανητάρχες έκαναν οικολογικά θελήματα για την Γαία, μια MILFάρα που είχε νταλκάδες γιατί ο πλανήτης πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Και φυσικά, όντας η παντοδύναμη Γαία, προτίμησε να κάτσει στ' αυγά της και να αναθέσει την τύχη του πλανήτη σε 5 μαλακισμένα από διαφήμιση της Benetton. Τους έδωσε 5 δαχτυλίδια με διαφορετικές δυνάμεις: Γη, φωτιά, αέρα, νερό και γκέι καρδιά. Όταν οι Πλανητάρχες τα έβρισκαν σκούρα (δηλαδή πάντα), ένωναν τα δαχτυλίδια τους και έβγαινε ένας μυώδης τύπος που ζει σε αρμονία με την φύση, γουστάρει την προστασία του πλανήτη και έχει μπλε δέρμα.

ΟΧΙ ΑΥΤΟΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!

Το πιο lame στοιχείο του συγκεκριμένου παιδικού με διαφορά, ήταν οι κακοί. Οι επιχειρήσεις τους ήταν σχεδιασμένες ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για να κάνουν κακό στο περιβάλλον, χωρίς καμία έγνοια για κέρδος. Θυμάμαι ένας που ήθελε να κάνει πουτάνα ένα τροπικό δάσος και ταυτόχρονα να γεμίσει με CO2 την ατμόσφαιρα και έκανε το εξής: Έχτισε ένα εργοστάσιο που αποψίλωνε τα δέντρα και τα πέταγε καπάκια σε έναν κλίβανο για να καούν. ΑΠΛΑ, ΚΑΨΕ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ!


Νιλς Χόλγκερσον
Ο Νιλς ήταν ένα φλωρο-Σκανδιναβάκι του οποίου η τύχη δεν απασχολούσε ούτε τη μάνα του. Σε κάθε επεισόδιο έπαιρνε μαζί του ένα πορτοκαλί τρωκτικό, νομίζω τον έλεγαν Κρούμελ και καβαλάγανε μια τεράστια χήνα.
Ήταν από αυτά τα απογευματινά παιδικά που έβλεπες σε αίθουσα αναμονής οδοντιατρείου και ενίσχυαν την κατάθλιψη του συννεφιασμένου απογεύματος και το ψυχοπλάκωμα του πόνου που έρχεται.


Max
Ο Max του Bara ήταν μια συλλογή από μικρά κλιπάκια που έμοιαζαν με animated εκδόση γελοιογραφίας χωρίς λόγια. Ο πρωταγωνιστής ήταν ένας ασπροφορεμένος μυτόγκας με μουστακάκι παιδεραστή, που έμπλεκε σε ημι-χιουμοριστικές καταστάσεις. Στην ουσία, ο Max ήταν ένα τέχνασμα των καναλιών για να χώνουν κάθε φορά δύο διαφημιστικά διαλείμματα αντί για ένα, αλλά δεν μας ένοιαζε. Σε εκείνες τις ηλικίες, που έπρεπε να περιμένουμε μέχρι την επόμενη Κυριακή για να ξαναδούμε παιδικά, τα 10 δευτερόλεπτα του Max ήταν μια μυτιά κοκαΐνης σε μορφή cartoon. H μουσικούλα του έχει μαρκαριστεί με πυρωμένο σίδερο στον εγκέφαλο όλων των Gen-Xers. Είστε έτοιμοι;

Βενιαμίν (Goal)
Η γιαπωνέζικη αισθητική με τα πολύχρωμα πλάνα, το γρήγορο μοντάζ και τα εφφέ που προκαλούν επιληψία, καθιστά τους Ιάπωνες μάστορες στο καρτούν, ειδικά όταν έχει να κάνει με ρομπότ, λέιζερ, νίντζα, διαστημόπλοια, ή νεαρές μαθητριούλες που βιάζονται από πλοκάμια. Το κακό είναι ότι οι Ιάπωνες έχουν την τάση να εφαρμόζουν την παραπάνω αισθητική σε όλα τα παιδικά τους, ακόμα κι αν το σενάριο αφορά λίγο πιο πεζά πράγματα, φερειπήν, μερικά πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα.
Κι έτσι έχουμε το Βενιαμίν, μια σειρά για ένα junior πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, όπου όλοι οι ερασιτεχνικοί αγώνες διεξάγονται στο Μαρακανά με 80.000 κόσμο, τα πιτσιρίκια κάνουν τούμπες στον αέρα αντί για ντρίπλες, η μπάλα μετά από δυνατό σουτ γίνεται μακρόστενη σαν αγγούρι και το νικητήριο γκολ μπαίνει στο τελευταίο δευτερόλεπτο πριν τη λήξη, λες και παίζουνε με μπασκετικό χρονόμετρο.


Jem
80ίλα μέχρι θανάτου! Το στόρι του Jem περιστρεφόταν γύρω από μια παρέα πουτάνες με χρώμα μαλλιών σε φάσμα ορατό μόνο μετά από βουτιά σε μπανιέρα με LSD. Οι εν λόγω πουτάνες, όταν δεν τσιμπούκωναν ναύτες για ένα τάλληρο, είχαν μια hair metal μπάντα, τις Holograms και είχαν άγρια κόντρα με μια άλλη πουτανο-hair-metal μπάντα, τις Misfits (απλή συνωνυμία).
Το μόνο που θυμάμαι από αυτό το cartoon είναι ότι εξελισσόταν στο Μαλιμπού και σε κάθε επεισόδιο, η αρχι-πουτάνα πάταγε το σκουλαρίκι-αστέρι της και μεταμόρφωνε όλο το συγκρότημα σε παλιάτσους που πετάγανε λέιζερ απ' τις κιθάρες τους. Τύφλα να 'χει ο Blackie Lawless.


Babar
Θυμάμαι ελάχιστα πράγματα απ' το συγκεκριμένο παιδικό. Ίσως επειδή μετά απ' την επιληπτική κρίση που σου προξενούσαν σειρές όπως τα SilverHawks, το Babar λειτουργούσε σαν Υπνοστεντόν. Ο πρωταγωνιστής ήταν ο Μπαμπάρ, ένας ελέφαντας με πράσινο κουστούμι και κορώνα στο κεφάλι.
Όπως βλέπετε, η βαρεμάρα και ο μπεζισμός του συγκεκριμένου cartoon χτυπάνε επίπεδα Charlie Brown. Ο Μπαμπάρ κατέχει μέχρι σήμερα το ρεκόρ για τα λιγότερο εκφραστικά μάτια στην ιστορία του σκίτσου. Γυρόφερνε στη σαβάνα με το καθυστερημένο σόι του και περνούσε ηλίθια μηνύματα περί οικογενειακής ενότητας. LAAAAAAME!


Snorks
Τώρα θα σας ανατινάξω. Τα Snorks ήταν κάτι πολύχρωμα πλασματάκια που ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, φορούσαν σορτσάκια και κοντομάνικα και είχαν ένα καλαμάκι από φραπέ καρφωμένο στην κράνα.
Ο κύριος ρόλος τους ήταν να αντιγράφουν τα Στρουμφάκια. Θυμάμαι είχαν βγει και σε χαρτάκια Πανίνι!


Μούφα Ghostbusters
Αυτό το αίσχος προβαλλόταν για λίγο καιρό στο Mega τα μεσημέρια. Το όνομα της σειράς ήταν στεγνά Ghostbusters και το λογότυπό της ήταν ένας κύκλος με ένα φάντασμα. Περίμενες λοιπόν να ακούσεις την υπέρτατη μουσικάρα των τίτλων αρχής να σε ρωτάει στα ίσα "Who you gonna call, BIATCH???". Αμ δε!

Αντί για τον Γλίτσα, τον Ίγκυ και την υπόλοιπη παλιοπαρέα που τόσο αγαπούσες, έτρωγες στη μάπα τα ξαδέρφια τους απ' το Πακιστάν να τρέχουν δεξιά-αριστερά α-λα Σκούμπι Ντου παρέα με έναν γορίλα. Επαναλαμβάνω: ΕΝΑΣ ΓΟΡΙΛΑΣ σε cartoon με τίτλο Ghostbusters! Ήταν τόσο ντατσουνόγυφτοι, που τα όπλα που είχαν για να παγιδεύουν φαντάσματα, αντί για ακτίνες έβγαζαν κόλλα!


Πάνω ή κάτω
Από τα πρώτα τηλεπαιχνίδια του ΑΝΤ1. Δε θυμάμαι τους κανόνες. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το παρουσίαζε ένας πορνόγερος που γύρναγε κάτι τεράστια τραπουλόχαρτα σε έναν τοίχο με glitter. Α! Θυμήθηκα και το "Με το κλειδί στο χέρι" που πήγαιναν κάτι ζευγάρια και ο Μπονάτσος τους έβαζε να κάνουν φασίνες και καλλιόπες στο στούντιο. Γιατί τα έβλεπα όλα αυτά;


Rescue Rangers
Αρκετά απατηλό όνομα, καθότι η συγκεκριμένη σειρά ασχολούταν με τις περιπέτειες του Chip και του Dale. Έπαιζε στο Mega καπάκι μετά από το Duck Tales (woo-hoo) και είχε υπόθεση μισό ντετεκτιβική περιπέτεια και μισό Indiana Jones. Το team των Rescue Rangers αποτελούταν απ' τον Chip με μπουφάν πιλότου, τον Dale με λουλουδάτο πουκάμισο, μια γκόμενα σκιουρίνα που ήταν η techno-geek της ομάδας (βλέπε Ντονατέλο) κι έναν χοντρομπαλά μουστακαλή κρασοπατέρα, που έχανε τις βίδες του κάθε φορά που αντίκριζε τυρί και τα γαμούσε όλα.
Θυμάμαι κυκλοφορούσαν με ένα ζέπελιν από οδοντογλυφίδες και χρησιμοποιούσαν συνέχεια όπλα που πετούσαν βεντούζες με σκοινιά. Μέτριο.


Μούμινς
Τα Μούμινς, όπως και ο Νιλς Χόλγκερσον, είναι τυπικό παράδειγμα μινιμαλιστικού καρτούν Σκανδιναβικής παραγωγής. Αν θέλετε να δείτε Μούμινς, δε χρειάζεται. Πηγαίντε στο περίπτερο της γειτονιάς, αγοράστε δυο Happy Hippo της Kinder και κουνήστε τα μπροστά από μια κόλα Α4. Για ήχο, βάλτε τον κολλητό σας να κάνει μασχαλοκλανιές και να πετάει ψηλές κραυγές μέσα από ένα μαξιλάρι. Και αυτά είναι τα Μούμινς.

ΠΑΡΕ ΚΑΤΑΝΤΙΑ!

Να τι συμβαίνει όταν γράφεις παιδικό και δεν έχεις στο team σου τουλάχιστον έναν Αμερικάνο ή έναν Γιαπωνέζο. Τόσο πολύ πια βαριόντουσαν να σχεδιάσουν οι τύποι; Και δε φτάνει που τα σκίτσα είναι μια μονοκοντυλιά σκέτη, δεν μπήκαν καν στον κόπο να τα χρωματίσουν! Το ξέρω ότι στη Σουηδία είναι όλα καταθλιπτικά και γκρίζα, αλλά εδώ γαμήθηκε ο Δίας!


Art Attack
Πόσο κορυφή ήταν το Art Attack! Κάθε μεσημέρι στην ΕΤ1 ο συμπαθέστατος Neil Bucannan προσπαθούσε να μας βάλει στον πειρασμό να ασχοληθούμε με τη ζωγραφική και τη χειροτεχνία. Θυμάμαι που έβαζε μπρος κάτι κατασκευές από χαρτόνι και πάντα τις έκανε να σκληραίνουν με κωλόχαρτο μουσκεμένο σε ένα μείγμα με 2 μέρη από νερό και 1 μέρος από την μυστηριώδη και αινιγματική "P.V.A. glue". Σε κάθε βήμα της κατασκευής, τόνιζε πόσο εύκολη και απλή είναι και πώς ο καθένας μπορεί να την κάνει. ΟΧΙ NEIL! Μόνο ΕΣΥ μπορείς να την κάνεις! Γιατί όταν έχαψα το ψέμα σου και καταπιάστηκα με μια απ' τις χειροτεχνίες σου, έφαγα όλο μου το απόγευμα, ξόδεψα όλο μου το χαρτί, εκνευρίστηκα, το σαλόνι μου γέμισε κόλλα, πέθανε η γάτα μου και τελικά ο κουμπαράς - δεινόσαυρος που έφτιαξα έμοιαζε με θύμα πυρκαγιάς!


How 2
Αυτό ειλικρινά παίζει να είμαι ο μόνος που το θυμάται. Ήταν μια 10λεπτη Βρετανική παπαριά που έπαιζε στην ΕΤ1 αμέσως πριν το Art Attack. Η εκπομπή είχε το κλασικό Βρετανικό low budget σετάρισμα: κάτασπρο στούντιο, ένα τραπέζι και τρεις μαλάκες, οι οποίοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν διάφορα καθημερινά φαινόμενα και να κάνουν απλά σχολικά πειράματα. Προσοχή! Μην το μπερδέψετε με το Inquiring Minds.


Μια φορά κι έναν καρό ήταν ο άνθρωπος
Και γαμώ τις παιδικάρες! Έχω άπειρο σεβασμό για αυτήν την εκπομπή. Νομίζω ότι παραμένει το μόνο καρτούν μέχρι τις μέρες μας, που πραγματικά κατάφερε να μορφώσει και να διασκεδάσει ταυτόχρονα.

Θυμάμαι τον τύπο με το τεράστιο μούσι, τα μικρόβια που ήταν σχεδιασμένα σαν αλάνια των Εξαρχείων, τα νευρικά σήματα που έπαιρναν μια περγαμηνή στο χέρι και έτρεχαν βολίδα για να μεταφέρουν το μήνυμα και φυσικά, τις πρώτες εικόνες σεξ που είδα ποτέ (εκτός απ' τη μάνα του Shinobi).


Παιδικά με δεινόσαυρους
Είναι τόσα πολλά που θα μπορούσαν να αποτελούν άρθρο από μόνα τους. Αντ' αυτού θα κάνουμε ένα σύντομο πέρασμα από 4 κλασικά.

Ξεκινάμε με το "Ντένβερ, ο τελευταίος δεινόσαυρος", που ήταν μια ντεκαβλέ αηδία και μια βεβήλωση του ιερού πλάσματος που λέγεται "δεινόσαυρος"! Ο μόνος λόγος που το έβλεπα ήταν επειδή έπαιζε στο NEW Channel αμέσως πριν ή αμέσως μετά τα χελωνονιτζάκια. Πρωταγωνιστές της σειράς είναι ένα μάτσο αποτυχημένοι σκεϊτάδες που έχει να τους κάτσει σωστό ollie απ' την Προκάμβριο. Είναι τόσο άχρηστοι, που τρώνε σαβούρδες ακόμα και στους τίτλους αρχής!

Οι φίλοι μας ανακαλύπτουν κατά λάθος έναν ζωντανό δεινόσαυρο σε μια οικοδομή. Και πώς ονομάζουν τον δεινόσαυρο που μόλις βρήκαν; Megatooth; Ultragore; Death-mauler; Thundersaur; Flesh-ripper; Dino-mite; OXI, αγαπητοί αναγνώστες! Τον ονομάζουν Denver! Αυτό και μόνο μεταδίδει το πνεύμα της σειράς. Και πολύ ασχολήθηκα! ΝΕΕΕΕΕΧΤ!


Μετά υπήρχε το The Land Before Time, μια ταινία μεγάλου μήκους που έπαιζε συχνά στο Junior's, με πρωταγωνιστή ένα μικρό διπλοδοκάκι. Στο μυαλό μου έχει μείνει πλέον μόνο μια σκηνή. Μόνο μια σκηνή από αυτήν την γαμόσπιτη κωλο-ταινία, που είχε βιάσει την μικρή και τρυφερή ψυχολογία μου. Όσοι θυμάστε το καρτούν, ξέρετε ήδη πού αναφέρομαι. Οι υπόλοιποι, απολαύστε:

Και όχι, η μαμά του Littlefoot δεν πέθανε ούτε από γηρατειά, ούτε από Νόσο του Crohn. Την κατασπάραξε ένας Τυραννόσαυρος! Ωραια. Μετά ήρθε και ο θάνατος του Μουφάσα και μας αποτελείωσε. Άντε γαμήσου Land Before Time. Άντε γαμήσου!


Ένα άλλο που θυμάμαι λίγο πιο αμυδρά ήταν το Dinosaucers. Σε αυτό το καρτούν, καλοί και κακοί δεινόσαυροι είχαν σκάσει από το διάστημα για να συνεχίσουν την προαιώνια διαμάχη τους στη Γη.
Στη μέση είχε μπλεχτεί μια παρέα παιδιών, στους οποίους οι Dinosaucers έδωσαν κάτι δαχτυλίδια με δυνάμεις. Οπότε έχουμε ένα παρτουζοclopyright με εξωγήινο πόλεμο από Transformers, φυτουλο-παρέα από Captain Planet και δεινόσαυρους... ας πούμε από DeAgostini. Τα μόνα τζαμάουα στοιχεία της σειράς ήταν ο αρχηγός των κακών, ένας Τυραννόσαυρος με το γαμόπατο όνομα GENHGIS REX και η 80s ποζεριά που έπαιζε στους τίτλους αρχής.


Τέλος, έχουμε το "Dino Riders", όπου οι καλοί ταξιδεύουν με ένα διαστημόπλοιο στο χωροχρόνο και παγιδεύονται στην εποχή των δεινοσαύρων. Αλλά οι κακοί (που είναι εξωγήινες σαύρες) τους παίρνουν στο κυνήγι με τα λέιζερ τους, οπότε οι καλοί φοράνε σέλες και κανόνια στους δεινόσαυρους και τους μετατρέπουν σε οχήματα. Επαναλαμβάνω: Oι καλοί πολεμάνε εξωγήινες σαύρες. Καβάλα σε δεινόσαυρους. Με κανόνια. Που πετάνε λέιζερ. Σε δεινόσαυρους.

NERDGASM ! ! !

Power Rangers
Η αλήθεια είναι ότι δεν τους πρόλαβα τόσο καλά τους Power Rangers. Όταν βγήκαν είχα ήδη μεγαλώσει αρκετά και μου φαίνονταν γελοίοι. Οι Power Rangers ήταν μια παρέα από λυκειόπαιδα τόσο politically correct, που περίμενες από στιγμή σε στιγμή να κοιτάξουν την κάμερα και να σου πουν "Drugs are bad". Κάθε βδομάδα τους την έπεφταν τέρατα από άλλο πλανήτη. Τώρα γιατί τα τέρατα διέσχιζαν τον μισό γαλαξία μόνο και μόνο για να παίξουνε μπουνιές σ' ένα random λύκειο της επαρχίας, ένας θεός ξέρει. Όταν λοιπόν οι φίλοι μας τα έβρισκαν σκούρα, μεταμορφωνόντουσαν (κοινώς φορούσαν spandex και κάσκες) στους Power Rangers. Ο κάθε Ranger είχε δικό του χρώμα κολάν και δικό του όπλο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κίτρινη Power Ranger ήταν κινέζα και ο μαύρος Power Ranger ήταν μαύρος. Λεπτότις.
ΟΚ, πριν προχωρήσω παρακάτω, δύο λεπτομέρειες για την φωτό. Πρώτον, τι κτίρια είναι αυτά κάτω δεξιά; Στο Χαϊδάρι το γυρίσανε το σίριαλ; Και δεύτερον, ο μόνος στη φωτογραφία που έχει εξόγκωμα στο παντελόνι είναι Η ΚΙΝΕΖΑ! WTF?

Τέλος πάντων. Μετά την αλλαγή γκαρνταρόμπας, οι Rangers συνέχιζαν για λίγο τη μανούρα, κάνοντας συχνές παύσεις για να ποζάρουν με τα πόδια σε διάταση Bruce Dickinson και για να ανταλλάξουν μπινελίκια τύπου "θα σε σβήσω από τον χάρτη", μέχρι που οι κακοί τα έβρισκαν σκούρα και έφερναν ενισχύσεις απ' τον Κολωνό. Τότε οι ήρωές μας έμπαιναν σε οχήματα-ζώα, αλλά έπαιρναν ξανά πούλο, οπότε στο τέλος ένωναν τα οχήματά τους α-λα Devastator για να φτιάξουν ένα τεράστιο ρομπότ, τον Μέγκαζορ.
Ο Μέγκαζορ σάπιζε στο ξύλο τον εκάστοτε αντίπαλο "boss" και καθάριζε τη φάση, πράγμα που σε κάνει να απορείς γιατί δεν τον φώναζαν απ' την αρχή του επεισοδίου να ξεμπερδεύουνε. Ίσως να έκαιγε σούπερ και να τους ερχόταν βαρύ το έξοδο, ποιος ξέρει... Σε πιο προχωρημένα επεισόδια, ο Μέγκαζορ αναβαθμιζόταν με νέα μέλη, νέα όπλα και κυρίως, με έξτρα λέξεις πριν το -ζορ. Έτσι προέκυψε ο Power-ζορ, ο Ultra-mega-ζορ και Super-mega-skullfuck-your-mama-ζορ.

Όπως είπα και πριν, οι Rangers ποτέ δεν με κέρδισαν γιατί είχα ήδη μεγαλώσει όταν πρωτοβγήκαν και με ενοχλούσε το κιτσαριό και η σαχλαμάρα τους, αλλά είχαν τόση επιτυχία, που απέκτησαν και απομίμηση, τους VR Troopers. Επίσης, οφείλω να παραδεχτώ τη σειρά για την υπεργαμάτη παουεριά που έπαιζε στους τίτλους αρχής. Απολαύστε την και πάλι!

Μπόλεκ και Λόλεκ

Ένα απαράδεκτο Σοβιετικό χυσαμόλι, με τεμπέλικο animation, άχρωμο στόρι και δυο πρωταγωνιστές που ειλικρινά, δεν κάνανε ΤΙΠΟΤΑ! Απλά βολοδέρνανε από γκούλαγκ σε γκούλαγκ, βοηθάγανε κάτι ζώα να απεγκλωβιστούν από πηγάδια ή να βγάλουν αγκάθια απ' τα πόδια τους και μετά η οθόνη έγραφε KOHNEL και τέλος. Τι σάπιοι! Ακόμα κι ο σκύλος τους χίωσε και αποχώρησε από το καρτούν για να κάνει σόλο καριέρα!
Μπόλεκ και Λόλεκ: ένα παιδικό τόσο για τον πέο, που είναι αρκετό για να δικαιολογήσει όλο το κίνημα του Μακαρθισμού από μόνο του!


Transformers και G.I. Joe
Έχω ήδη ασχοληθεί με τους 2 αιώνιους αντιπάλους του Σαββατιάτικου πρωινού με συγκριτικό review στο άρθρο μου "...και το θέμα θεωρείται λήξαν!", οπότε δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Το μόνο που θα προσθέσω εδώ είναι τα εξής 2:

Πρώτον: η αιώνια απορία που είχαμε όλοι για τους Κόμπρα: πώς γίνεται να έχουν τόσα λεφτά για εξοπλισμό, διαστημόπλοια και υποβρύχιες βάσεις και να παραμένουν μια απλή τρομοκρατική οργάνωση; Γιατί δεν χρησιμοποιούν τα λεφτά και την επιρροή τους για να ιδρύσουν ένα κρατίδιο που θα κάνουν ό,τι γουστάρουν να ησυχάσουμε κι εμείς κι αυτοί;

Δέυτερον: Υπήρχε μια σειρά που μαϊμούδευε Transformers και G.I. Joe ταυτόχρονα, το MASK, που είχε να κάνει με ελίτ στρατιωτικές μονάδες, των οποίων τα οχήματα μεταμορφώνονταν. Μάλιστα είχε και τον αντίστοιχο βλαμμένο πιτσιρικά που είχαν και τα Transformers, μόνο που στο MASK, αντί για Σκαραβαίο καβάλαγε τον R2D2. Clopyright του κερατά, αλλά κακά τα ψέματα, ωραίοι τίτλοι αρχής:

Bravestarr
Με δύο "ρου". Γνωστός και ως Σερίφης του Διαστήματος. Ο Bravestarr ήταν ένας τύπος με δέρμα στο χρώμα του φραπόγαλου, άσπρο καπέλο, bluetooth και ρούχα που θύμιζαν τον Steven Seagal στο On Deadly Ground.
Αυτό που θυμάμαι περισσότερο στη σειρά ήταν ο πιστός σύντροφος του Σερίφηι, ένα άλογο με κάτι αρχιδάρες ΝΑ! Σε κάθε επεισόδιο που ο άμπαλος ο Bravestarr τα έβρισκε σκούρα, η αλογάρα σηκωνόταν στα πίσω πόδια και καθάριζε όποιον είχε το θράσος να αναπνέει, με μια καραμπίνα που θα ζήλευε κι ο Ash από το Army Of Darkness.

THIS is my BOOMSTICK ! ! !

Ποια δύναμη της αρκούδας και μαλακίες ρε γαμόσπιτε Gaystarr; Τράβα να κάνεις το YMCA παρέα με τον He-Man, πουστράτζα! Αν ήμουνα ο παραγωγός της σειράς, θα έβαζα το άλογο μόνο του, να τριγυρνάει στον γαλαξία με τη χραπαχρούπα στο χέρι, να καίει χωριά και να βιάζει παρθένες και το soundtrack από πίσω να παίζει μόνο Clutch και Nightstalker! Να φίλε μου παιδικό!


Κάντι-Κάντι
Αν έπρεπε να περιγράψω με μία φράση την Κάντι-Κάντι, θα την αποκαλούσα "ο Βασιλάκης Καΐλας με κόκκινο φόρεμα" ή "η δισκογραφία του Καζατζίδη σε anime" ή "ο Γιάγκος Δράκος μετά την αλλαγή φύλου" ή "ο Ιώβ στην πρώτη του ωορρηξία" ή... ΟΚ, ΟΚ, σταματάω. Καταλαβαίνετε πού το πάω: το παιδικό ήταν βουτηγμένο στον καημό, τη μιζέρια και τον αβάσταχτο νταλκά. Κάθε μεσημέρι στην ΕΤ2, η τηλεόραση βραχυκύκλωνε απ' το δάκρυ.

Το καρτούν εκτυλίσσεται στην... ΟΠΑ! ΜΟΥ 'ΡΘΕ ΚΙ ΑΛΛΟ: ή "ο ξανθός Ξανθόπουλος"!!! Πωωωω, γάμησα πάλι! Το καρτούν που λέτε εκτυλίσσεται στην Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα, κάτι σαν εργάκι "εποχής", βλέπε "Περηφάνια και Προκατάληψη". Βασικά όχι. Ξέχνα αυτό που μόλις είπα! Μην δεις "Περηφάνια και Προκατάληψη". Για κανέναν πούστη λόγο. Κάποια στιγμή θα σου προτείνει η γκόμενά σου να το δείτε μαζί. Χώρισέ την.

Η Κάντι είναι μια ταπεινή και καταφρονεμένη χωριατοπούλα που περιφέρεται στα λιβάδια της Ευρώπης. Μάλλον, στα λιβάδια της εντύπωσης που έχουν οι Γιαπωνέζοι μες στο κεφάλι τους για την Ευρώπη, μιας και στο καρτούν κάθε δεύτερος άντρας είναι δούκας ή πρίγκιπας και στο δρόμο πετυχαίνεις παλάτι πιο συχνά κι από "Γρηγόρης Μικρογεύματα". Το κύριο στόρι είναι απλό:

01 Η Κάντι γουστάρει τον Άντονι.
02 Η Κάντι κυνηγάει τον Άντονι σα σκυλάκι.
03 Ο Άντονι είναι ένα κλαπαρχίδι, που την παραμυθιάζει και την φτύνει σε κάθε επεισόδιο.
04 Η Κάντι κλαίει.
05 Ο άνεμος του λιβαδιού παρασέρνει τα δάκρυα της Κάντι.
06 GOTO 01.

Επιτέλους! Ένα παιδικό με σενάριο βγαλμένο απ' τη ζωή, που προετοιμάζει τα κοριτσάκια για την σχέση με το κλασικό καθίκι, που αναμφίβολα θα κάνουν τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους.Το πρόβλημα με το "Κάντι-Κάντι" βρίσκεται στους διαλόγους. Τα Γιαπωνέζικα δεν μεταγλωττίζονται πάντα το ίδιο εύκολα καθότι, ως γνωστόν, οι Ιάπωνες είναι τέρμα τρόμπες. Κάποιες στοιχειώδεις φράσεις, που στη Δύση λέγονται με 3-4 λέξεις, στα κωλο-Γιαπωνέζικα χρειάζονται 8 παραγράφους κείμενο! Οπότε, κάθε φορά που η Κάντι θέλει ας πούμε να πει: "Γύρνα πίσω Άντονι", για να καλυφθεί το κούνημα του στόματος η φράση αναγκαστικά μετατρέπεται σε: "Αααααα γύρνα πίσω Άντονιιιιιι ναιαιαιαιαι αααααα γύρνα πίσωωωωω αααααα"! Και ας μην ξεχνάμε ότι όλο αυτό το μακρινάρι απαγγέλλεται με την φωνή της Κάντι-Κάντι. Μια τσιρίδα τόσο ψηλή και διαπεραστική, που καθιστά το καρτούν ακατάλληλο για σκύλους, δελφίνια και νυχτερίδες.


Turbo Teen
Τι θυμήθηκα ο πούστης;!;! Ο Turbo Teen ήταν ένας πιτσιρικάς που μεταμορφωνόταν σε αυτοκίνητο. Αλήθεια, αυτό ήταν το παιδικό. Και καλά ο μικρός είχε μπει κατά λάθος με το αμάξι του σε ένα εργαστήριο και μια ακτίνα ραδιενέργειας τους έκανε να ενωθούν. Ήταν η εποχή πριν τα χελωνονιτζάκια, που οι σεναριογράφοι είχαν επισήμως ξεμείνει από ιδέες. Το πιο αξιομνημόνευτο και ταυτόχρονα το πιο γάμησέ τα κομμάτι του παιδικού ήταν η μεταμόρφωση, όπου η φάτσα του παιδιού τεντωνόταν για να γίνει η μάσκα του αυτοκινήτου.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ! ! !

American Gladiators
Για όσους θεωρούσαν ότι οι Γίγαντες του Κατς ήταν υπερβολικά "ιντελεκτουέλ", υπήρχε το American Gladiators. Η εκπομπή είχε κάθε εβδομάδα τέσσερις φυματικούς κομπλεξάρες, που τους έντυνε με κόκκινα και μπλε κολάν και τους έβαζε να κοντραριστούν με τους Μονομάχους σε διάφορα αγωνίσματα όπως "κάτι σαν capture the flag", "σχεδόν διελκυστίνδα" και "περίπου ράγκμπι". Οι Μονομάχοι ήταν κάτι αναβολιασμένοι τραμπούκοι με τσιμέντο για μυαλό και ονόματα βγαλμένα από στίχους του Ted Nugent, όπως Thunder, Ice, Zap και Nitro.

GAAAAAAY !

Οι Μονομάχοι είχαν αποκλειστικό σκοπό να μετατρέψουν τους 4 διαγωνιζόμενους σε αλοιφή για τους κάλους, κάτι που δε δίσταζαν να δηλώνουν κάθε γαμημένη φορά που έβλεπαν κάμερα δίπλα τους. Θυμάμαι μου άρεσε ένα αγώνισμα που ο Μονομάχος επιχειρούσε να ανοίξει την κεφάλα του παίχτη, ρίχνοντάς του μπαλάκια του τένις από ένα κανόνι, πιθανότατα εμπνευσμένος από τις Ελληνικές παραλίες.


Χελωνονιτζάκια
Η τεράστια επιτυχία αυτού του παιδικού σε τόσο ευρύ κοινό παραμένει πολιτισμικό μυστήριο, ειδικά αν σκεφτείς λίγο καλύτερα περί τίνος επρόκειτο. Βγάλτε λίγο την ανάμνηση απ' το μυαλό σας και δείτε το concept με ουδέτερα μάτια: Τέσσερα ερπετά κι ένα τρωκτικό μεταλλάσσονται από μια πράσινη (ή φούξια) μύξα, αποκτώντας μέγεθος και νοημοσύνη ανθρώπου και το πρώτο πράγμα που κάνουν με το νέο τους σώμα είναι να μάθουν νιντζίτσου και να φάνε πίτσες. Οι εχθροί τους είναι ένας τύπος που φοράει μπέρτα και κονσέρβες στο κεφάλι και ένας ροζ εγκέφαλος που στεγάζεται στην κοιλιά ενός τεράστιου δονητή με χέρια, πόδια και κόκκινο σώβρακο.

ΠΟΛΛΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ!

Τα Χελωνονιτζάκια έπαιζαν στο NEW Channel τις καθημερινές και στο Mega τα Σαββατοκύριακα υπό τον τίτλο "Χελώνες νίντζα εν δράσει". Τα επεισόδια του Mega ήταν πιο καινούργια, με τις χελώνες να αντιμετωπίζουν τόσο τον Σρέντερ και τον Κρανγκ, όσο και άσχετους random εγκληματίες. Στο NEW έδειχνε τα πιο παλιά επεισόδια που το Τεχνοδρόμιο ήταν ακόμα στη Διάσταση Χ. Το Τεχνοδρόμιο γενικά ήταν της Άρτας το Γιοφύρι. Γιατί δεν το παρατάγανε να χτίσουν μια βάση δίπλα στη Νέα Υόρκη να τελειώνουμε; Κάθε φορά που κατάφερνε ο Σρέντερ να το μετακινήσει, αυτό κάτι πάθαινε και ξανακόλλαγε. Τη μία σε λάβα, την άλλη στους πάγους, την άλλη κάτω από τη Γη, την άλλη σε κάτι βάλτους, την άλλη στη Διάσταση Χ. Κατέληξε ακόμα και στα χέρια της Γήινης Ομοσπονδίας του Koprulu sector, όπου χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο διοίκησης. ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ, BLIZZARD!!!

Στην πορεία τους οι Χελώνες συνάντησαν πολλούς χαρακτήρες, καλούς και κακούς. Μερικοί απ' αυτούς ήταν:
- Ο Μπίμποπ κι ο Ρόκ-Στέντι (a.k.a. Σπίθας και Ατσίδας), δυο μεταλλαγμένοι που είναι οι βασικοί μπράβοι του Σρέντερ και η κύρια πηγή comic relief.
- Ο Ποντικοβασιλιάς που υπνωτίζει ανθρώπους και ποντίκια με τον αυλό του.
- Η Lotus, μια γιαπωνέζα νίντζα γκόμενα που παίζει κονέ με τον Λεονάρντο.

- Ο Ζακ, ένας φύτουλας που γούσταρε τις χελώνες και ντυνόταν σαν αυτές με ένα καπάκι σκουπιδοντενεκέ στην πλάτη για καβούκι.

- O Casey Jones, ένας βιτζιλάντε με μάσκα Jason και οπλισμένος με λογιών-λογιών ρόπαλα, που άμα θέλει, σου ρίχνει τόσο ξύλο που ακόμα και τα εγγόνια σου θα βγουν φρόνιμα.

- Ο Baxter, ένας επιστήμονας που μεταμορφώθηκε σε μύγα, σε σκηνοθεσία David Cronenberg.
- Η Ίρμα και ο Βέρνον, δυο γκανιάρηδες συνάδελφοι της Έιπριλ στο κανάλι 6.
- Τα Νετρίνα, μια συμμορία από χαζοχαρούμενα μαλακισμένα που κυκλοφορούν στη Διάσταση Χ με ιπτάμενες Cadilac.

- Ο Γκέκο, μια μεταλλαγμένη σαύρα-σκεϊτάς με λουλουδάτη βερμούδα.
- Οι Foot Clan, οι κλασικοί ανώνυμοι, απρόσωποι λακέδες του Σρέντερ που έχουν μια κόκκινη πατούσα στο κούτελο.

Όταν τα όπλα τους δεν έφταναν για τη δουλειά, τα Νιντζοχελωνάκια κατέφευγαν αρκετά εντυπωσιακή τεχνολογία για ερπετά. Χάρη στον Ντονατέλο, τον nerd της τετράδας, οι ήρωές μας είχαν ένα hi-tech βανάκι, ένα ιπτάμενο κάμπριο, ένα ζέπελιν και κινητά τηλέφωνα με βίντεο κλήση που έκλειναν σε καβούκια. Παρεμπιπτόντως, αυτό το κινητό ΤΟ ΘΕΛΩ! Ναι, ακόμα και σήμερα! Κι εσύ το θέλεις, μην το αρνείσαι!

Ακόμα δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να έχει κάτι κακό να πει για τα Χελωνονιτζάκια. Ήταν τόσο γαμάουα, που όταν βγήκε το πιο "σκοτεινό" remake πρόσφατα, όλοι νομίζαμε ότι θα περάσει στο ντούκου ως αρπαχτή, αλλά τελικά σάρωσε κι αυτό! Μπορεί να ήταν οι καλογραμμένοι χαρακτήρες, το πλούσιο στόρι ή ο ισορροπημένος συνδυασμός δράσης και χιούμορ. Ή μπορεί οι παραγωγοί να έμπαιναν στα σπίτια μας όταν βλέπαμε Χελωνονιτζάκια και να μας έκαναν ενέσεις ντοπαμίνης στον κρόταφο. Όπως και να 'χει, η σειρά πέτσωνε. Προς τιμήν τους, θέλω όλοι σας την επόμενη φορά που θα χύσετε, να το κάνετε φωνάζοντας "COWABUNGA" ! ! !

Teenage Mutant Ninja Turtle - The most popular videos are a click away

Αλήθεια, πώς αποκρούει ο Μικελάντζελο χειροβομβίδες με τα νουντσάκου στους τίτλους αρχής;

Έλαμψαν δια της απουσίας τους:
Αστυνόμος Σαΐνης
Toxic Crusaders
Saber Rider
Silverhawks
Thundercats
He-Man (GAAAAAAAAAAAAY!)
3 σωματοφύλακες
Jumaru
Τρίτωνας
Visionaries
Δον Κιχώτης
Τεν Τεν
Πιφ και Ηρακλής
Οδύσσεια του Διαστήματος
Sport Billy
Πιγκού
Cadillac και δεινόσαυροι
Singled Out
Daria
Beavis and Butthead
Duck Tales
Ρομπέν των Δασών
Αρκουδάκια της αγάπης
Μικρό μου πόνυ
Tiny Toons
Animaniacs